ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

Οι συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής Ε.Ε. - κυβερνήσεων, που υλοποιούν με τόσο ζήλο Περιφέρειες και Δήμοι, είναι ολέθριες για τα εργατικά-λαϊκά στρώματα, ιδίως τις γυναίκες. Αυτό φαίνεται ακόμα πιο ανάγλυφα σε επίπεδο Δήμων, οι οποίοι κατ' επιταγή της Ε.Ε. υπηρετούν τους στόχους και τους σχεδιασμούς των επιχειρηματιών, αναλαμβάνοντας παράλληλα αρμοδιότητες που προηγουμένως αποτελούσαν ευθύνη του κράτους.

Τα παραδείγματα πάμπολλα. Η Τοπική διοίκηση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του εργάσιμου χρόνου και συνολικά των εργασιακών σχέσεων (βλ. Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης), αρχίζοντας μάλιστα από τις γυναίκες: μερική απασχόληση, ωρομίσθιες, συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Οι Δήμοι πρωτοστατούν στα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, προωθούν  την Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία (Κ.ΑΛ.Ο) και τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.), που απευθύνονται κυρίως σε γυναίκες, αποτελούν πεδίο δράσης… λαμπρό για μια σειρά Μ.Κ.Ο. αλλά και για αξιοποίηση της εθελοντικής εργασίας, π.χ. στη λειτουργία δομών πρόνοιας, προσχολικής αγωγής, δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και ΑμΕΑ, φροντίδας ηλικιωμένων, Βοήθεια στο Σπίτι, σε κοινωνικά παντοπωλεία και δημοτικά ιατρεία.

Όλα τα παραπάνω –πέρα από τις προφανείς συνέπειες στα δικαιώματα των εργαζομένων και στην ποιότητα των υπηρεσιών (π.χ. υποστελέχωση και δυσλειτουργία λόγω των κενών μεταξύ των διαφόρων ολιγόμηνων συμβάσεων), συμβάλλουν στην παραπέρα υποβάθμιση των δομών και στη σταδιακή απαλλαγή του κράτους από την ευθύνη του για παροχή-λειτουργία των αντίστοιχων υπηρεσιών. Εξίσου άσχημη είναι η κατάσταση στην προσχολική αγωγή και στα σχολεία: εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εκτός βρεφονηπιακών σταθμών, υψηλά τροφεία, κυνήγι για ένα κουπόνι του ΕΣΠΑ, τραγικές ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό, σχολικά κτίρια που καταρρέουν. Και επιπλέον, δυσβάσταχτη οικονομική επιβάρυνση για τους γονείς που καλούνται να καλύψουν μια σειρά ανάγκες των σταθμών και των σχολείων (θέρμανση, υλικά κ.α.).

Στην παραπάνω λογική η τοποθέτηση της Λαϊκής Συσπείρωσης Κηφισιάς σχετικά με την αναβίωση/επανασύσταση της «Δημοτικής Επιτροπής Ισότητας» υπαγορεύεται από τη συνολική αντίληψή μας σχετικά με την πηγή, την έννοια και τη δυνατότητα αντιμετώπισης της γυναικείας ανισοτιμίας. Μόνο και μόνον που συζητάμε για το ζήτημα της «ισότητας», δηλαδή της τυπικής ισότητας των δύο φύλων, συσκοτίζει την ιδιαίτερη μέριμνα που πρέπει να υπάρχει από την κοινωνία απέναντι στη γυναίκα, λαμβάνοντας υπόψη της ιδιαίτερες βιολογικές της ανάγκες. Για το λόγο αυτό, στο όνομα της δήθεν «ισότητας» έχουν διαπραχθεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος των γυναιών (π.χ. εξίσωση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, προώθηση ελαστικών μορφών απασχόλησης, κατάργηση προστατευτικών μέτρων για την μητρότητα στο μέτρο που θεωρούνται κόστος για την εργοδοσία και το κράτος κ.ο.κ.).

Η ανισοτιμία των γυναικών είναι φαινόμενο σύμφυτο με το εκμεταλλευτικό σύστημα, όπου οι εργατικές, λαϊκές ανάγκες τσακίζονται στις μυλόπετρες της κερδοφορίας και του ανελέητου ανταγωνισμού των επιχειρηματικών ομίλων. Έχει συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές αιτίες και οι συνέπειες της επεκτείνονται στις εργασιακές, κοινωνικές έως τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Κύριο ζήτημα για εμάς αποτελούν τα πολλαπλά καθήκοντα που επωμίζονται οι γυναίκες στην οικογένεια (ανατροφή παιδιών, νοικοκυριό, φροντίδα ηλικιωμένων), ταυτόχρονα με την αυτονόητη ανάγκη της για συμμετοχή στην αγορά εργασίας. Η κυρίαρχη στρατηγική αναγορεύει την εξισορρόπηση της «οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» σε καθαρά ατομική υπόθεση, στη λογική της «συμφιλίωσης». Το πώς θα ανταπεξέλθει δηλαδή, η γυναίκα ή το νέο ζευγάρι στις οικογενειακές και επαγγελματικές του υποχρεώσεις, αντιμετωπίζεται ως ατομική επιλογή – ατομικό ρίσκο και υπό την οπτική αυτή, δικαιολογούνται περικοπές σε δικαιώματα και κατακτήσεις και η εμπορευματοποίηση υπηρεσιών όπως η υγεία, η προσχολική αγωγή, η φροντίδα των ηλικιωμένων, με αποτέλεσμα η γυναίκα και το νέοι γονείς να αφήνονται στο έλεος της «ατομικής επιλογής» και στη συνέχεια, να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για την υπογεννητικότητα.

Και αυτά, ενώ, σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις ώστε να ανακουφιστεί η γυναίκα από τα βάρη του νοικοκυριού και να συμμετέχει πραγματικά ισότιμα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας.

Συνεπώς, τι θα έρθει να λύσει σε «τοπικό επίπεδο» μία τέτοια επιτροπή όπως η Δ.ΕΠ.ΙΣ., πέραν του να ανακυκλώνει όλες αυτές τις αναχρονιστικές αντιλήψεις, να προωθεί την «γυναικεία επιχειρηματικότητα» (ως αντιστάθμισμα στο δικαίωμα στην σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα) που αποτελεί ειδικότερη έκφραση της «ατομικής ευθύνης» της γυναίκας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντι στην οικογένεια.

Ασφαλώς, δεν αρνούμαστε ότι ζητήματα όπως η βία κατά των γυναικών πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη μέγιστη αυστηρότητα. Θέλουν να βλέπουμε «το δέντρο και όχι το δάσος», όσο κι αν «στο δάσος υπάρχει το δέντρο». Να θεωρούμε δεδομένη τη βία της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλιστης και απλήρωτης δουλειάς, των πλειστηριασμών, την τρομοκρατία της απόλυσης, τη συρρίκνωση και εμπορευματοποίηση όλο και περισσότερων παροχών και υπηρεσιών σε ασφάλιση, υγεία, πρόνοια.

Η βία κατά των γυναικών εκφράζεται με τον πιο στυγερό τρόπο απέναντι στη μητρότητα: με την απαίτηση των εργοδοτών από τις εργαζόμενες για γραπτή διαβεβαίωση ότι δε θα τεκνοποιήσουν για όσο διάστημα εργάζονται στις επιχειρήσεις τους, με τις προτάσεις της Apple, Google προς τις εργαζόμενες να «βάλουν στο ψυγείο» τη δημιουργία οικογένειας. Εκφράζεται με τη βία απέναντι σε χιλιάδες γυναίκες σε όλο τον πλανήτη είτε με τις επεμβάσεις στείρωσης που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους, ακόμα και τη ζωή τους, είτε με τους περιορισμούς στο δικαίωμα των γυναικών απέναντι στην έκτρωση. 

Για το λόγο αυτό, καταψηφίζουμε την εισήγηση, τόσο λόγω των σκοπών της ΔΕΠΙΣ, όσο και ορισμένων από τους συμμετέχοντες σε αυτήν φορείς.